චොකෝ සහ කොකෝ

අලුත් යාළුවා. චෝකෝ- මොකෝ 

මෙහෙට ආවට පස්සෙ මං ජිවිතේ පලවෙනි වතාවට පූසෙක් ඇති කරපු බවත්, එක සැරේටම එයා අතුරුදහන් වුන බවත් මගේ පින්තූර බ්ලොගේ පල කලා නේ. එයාගේ පාට නිසාම යෙලෝ ෆෙලෝ කියලයි මං එයාව නම් කලේ. එකපාරටම හිතුවෙවත් නැති විදිහට යෙලෝ නැති උනු නිසා ඇතිවෙච්ච කනගාටුව නිසා මං හිතුවා ආයේ කවදාවත් පුසෙක්ව නම් ඇති කරන්නෙ නෑ කියලා. ආයේ කවද හරි නවතින්නම් ලංකාවට ගිය දවසක ඒ ගැන සලකලා බලනවා කියලයි හිතන් හිටියෙ මං. මොකද මෙහෙදි ඇති කරන සතෙක් ඉක්මනින්ම දාලා යන්න වෙන නිසා.
ඒත් මාස කීපයකට පස්සෙ එක මොහොතකින් මට ඒ තීරනේ වෙනස් කරන්න සිද්ධ උනා. පහුගිය දවසක වැඩ ඉවර වෙලා එද්දී, පූස් පැටව් අඩන සද්දයක් ඇහිලා මං ඒ සද්දෙ ඇහුන පැත්ත පොඩ්ඩක් විපරම් කලා. තනි සුදු පාට පූස් පැටව් දෙන්නෙක්. මාසයක් විතර වයස ඇති. දෙන්නගෙම කන් දෙකේ කෙලවරත් හොම්බෙ කෙලවරත් කළු පාටයි. හරියට අර මට නම අමතක හා වර්ගය වගේ (හිමාලයන් වගේ යන්තම් මතකයි). ඒ දෙන්න නෙමෙයි විශේෂ. ඇගේ උඩ පැත්ත චොක්ලට් පාට, හොම්බයි, කකුලුයි, බඩයි සුදුපාට තුන්වෙනි පැටියා. ජීවිතේ පලවෙනි වතාවටයි මේ පාට පුසෙක් දැක්කෙ මං. අතට අරන් බලල ආයෙත් තිබ්බා. චෑව්.. චෑව්.. ගාල කන පැලෙන්න කෑ ගහනවා. එදා ඉදලා එතනින් එන ගමන් දවස් කීපයක් එතනින් එනකොට බල බල ආවා. ඒත් එක දවසක් බලද්දි මේ තුන්දෙනාම අතුරුදහන් වෙලා. මං එයාලා ගැන විපරම් කරනවා දැක්ක පූස් අම්මා පැටව් ටික වෙන කොහාට හරි ගෙනියන්න ඇති කියලයි මං හිතුවේ. එතනින් යන එන බොහෝ වෙලාවට මං ඒ අවට විපරම් කලා එයාලා ලග පාතක ඉන්නවද කියලා. ඒත් ආයේ දැක්කෙ නෑ. සති එක හමාරකට විතර පස්සෙ දවසක් ඒ ලගින් එන ගමන් විපරම් කරද්දි තමයි ආයෙත් මේ තුන්දෙනාව දැක්කේ. වෙන තැනකට ගිහින් නෙමෙයි, එතනම පොඩ්ඩක් එහායින් තියෙන අබලන් බඩු ගොඩක් අස්සට රිංගලා නේ මෙයාලා. අම්මා අරන් යන්න ඇති කියල හිතුව නිසා එතන වැඩිය විපරම් කරපු නැති නිසයි මං දැකල නැත්තේ.
ඊලග දවසෙත්  එන ගමන් ආයෙත් එතන නැවතුනා. එක සැරේටම මට හිතුනා එක්කෙනෙක්ව ඇති කරන්න ඕන කියලා. ඉතින්, ඒ නිසා තමයි ටික වෙලාවකින් මෙයා මගේ කාමරේට ආවේ. පලවෙනි දවසේ පොඩි සිරින්ජරයකින් කිරි පෙව්වත්, දෙවනි දවසෙම සාමාන්‍ය විදිහට අයිස්ක්‍රීම් කප් එකක මූඩියෙන් කිරි බොන්න, කන්න පුරුදු උනා. තුන්වෙනි දවස වෙනකොට ලොකු පෙට්ටියකට වැලි දාලා හදපු එයාගෙ ටොයිලට් එක පාවිච්චි කරන්නත් පුරුදු උනා. ඒ වගේම මගේ කාමරේ සෙටි එක එයාගේ ඇද විදිහට පාවිච්චි කරන්නත් පුරුදු උනා. එයාගේ පාට නිසාම චොකෝ කියල කතා කරන්න පටන් ගත්තා. චෑව්.. චෑව් ගගා පස්සෙන් ඇවිත් කකුලෙ ඇතිල්ලෙන හැම වෙලාවෙම "මොකෝ චොකෝ?" කියලා අහන නිසාම දැන් එයාගෙ නම මොකෝ-චොකෝ කියලා වෙනස් වෙලා.

චොකෝ කියන නම නිසාම මට කාලෙකට කලින් දැක්ක තවත් එක සතෙක් මතක් උනා. ඒ කොකො. ගොඩක් වටින බලු වර්ගයක් වෙච්ච් සෙන්ට් බර්නාඩ් වර්ගයේ සතෙක්. මෙයාලා සාමාන්‍යයේන් සෑහෙන ලොකු සත්තු. ගොඩක් වයසට ගිහින් අබල දුබල වෙලා හිටිය කොකෝ බෙහෙත් ගන්න ඇවිත් හිටියේ. ලංකාවේ ප්‍රසිද්ද මාලිගාවක ජිවත් වෙච්ච සතෙක් උනු මෙයා සෑහෙන්න අසනීපෙන් හිටියේ ඒ දවස්වල. කොකෝගේ අයිතිකාර ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයා එක්ක තිබ්බ තරහටද මන්දා මං කොකෝගෙ නමට විශේෂන පදයක් එකතු කලා. දකින දකින හැම වෙලේම "ආ... පහෙන්ද-කොකෝ" කියලා මේ වයසක බලු සීයට කතා කරන එකට එයාට සාත්තු කරපු අපේ මාරි නම් නිතරම මට බැන්නා. ලෙඩ වෙලා අසරන වෙච්ච සතෙක් විහිළුවට ගත්ත එක නම් නරකයි තමයි. ඒත්, සතෙක්ට අපි අමතන නම නෙමෙයි නෙ වැදගත්. අපි කියන දෙයින් අපි පෙන්වන හැගීමයි. බොරු නෙමෙයි. නිකමට වගේ ගෙදර බල්ලට හොද කුනුහරපයක් ආදරෙන් කියල බලන්න. හරියට මචං චිත්‍රපටියේ මහේන්ද්‍ර පෙරේරා ආගමන විගමන නිලදාරියට හිනා වෙලා කියන විදිහට කියන්න. සතා වෙනද වගේම නැට්ට වනනවා.  ඒ නිසා කොච්චර දුබල වෙලා හිටියත් ඒ  විදිහට හිතවත් කමින් කතා කරද්දි කොකෝත් නැට්ට අමාරුවෙන් වැනුවා මතකයි.